دنیای سینما

تیزر اپیزود فیلم
پخش ویدیو

اولین فیلم های نمایشی به طوری عرضه می شدند که گویا از میان پیش صحنه ی یک تاتر دیده می شدند .

دوربین را ثابت می کاشتند و در قابی لانگ شات تمام اتفاقات صحنه در کادر دوربین رخ می داد .

 نقطه دید تماشاگر نقطه دید تماشاگر تاتر بود که در صندلی وسط در ردیف جلو نشسته است . 

گریفیث کارگردان آمریکایی از اولین نفراتی بود که تماشاگران خود را به روی صحنه برد ، 

در کارهایی نظیر به عشق طلا ، ویلای دورافتاده ، تلگراف چی لندن و بهترین فیلمش که فیلمی بسیار نژاد پرستانه بود ( تولد یک ملت ) .

 او با دوربینش به تماشاگر خود می گفت این جا را ببین – حالا این جا – حالا آن طرف طر – گریفیث کسی بود 

که نه تنها تماشاگران را به صحنه برد ، بلکه جایشان را روی صندلی های مختلف عوض می کرد 

تا روبروی یکی از شخصیت های فیلم قرار گیرند . سپس لحظه ای بعد تماشاگر را به پشت تاتر می کشید تا یک شخصیت را در ارتباط با شخصیت های دیگر ببیند .

دنیای سینما

دلیل اصلی به صحنه کشاند تماشاگر آن بود که داستان را جذاب تر و نمایشی کند . 

اما این امکان هم هست که وقتی کارگردان تماشاگر را به درون ماجرای فیلم یا نمایش می کشاند 

و توجه اش را به این سو و آن سو معطوف می کند . باعث گیجی و آشفتگی دهن او شود و جغرافیای محل یا تمامیت بدن شخصیت فیلم تکه تکه گردد .

 تماشاگر نفهمد این دست چه کسی است ؟

شخصیت الف در چه ارتباط مکانی با شخصیت ب قرار دارد ؟

معمولا کاگردان خواهان ایجاد اغتشاش نیست . به عکس ، خوهان آن است که تماشاگر در دنیای فیلم اش احساس راحتی کند

 و موقعیت های مکانی و زمانی را حفظ کند تا داستان بدون مانع پیش برود . معمولا کاگردان دلش می خواهد تماشاگر بداند ، 

این دست علی است و حسن سمت راست علی نشسته حتی اگر مدتی حسن را ندیده باشیم .

هر چند در بعضی مواقع نیاز است تا عمدا اغتشاش و سردر گرمی ایجاد کنیم تا تعلیق و غافلگیری خلق کنیم.

ارتباط از طریق واتس اپ
ارسال