عکاسی ماکرو

عکاسی ماکرو بخش اول

عکاسی ماکرو بخش اول

در این مقاله ، برخی از نکات و ایده هایی که به شما برای آموزش عکاسی ماکرو کمک می کند مطرح شده است .

عکاسی ماکرو از جمله عکاسی های رایج محسوب می شود که به راحتی قابل دسترس است و عکاسی بسیار وسیعی است . عکاسان حرفه ای می توانند با عکاسی ماکرو از برگ ها ، گل ها ، حشرات و با کنترل کامل نورپردازی از عکاسی بسیار لذت ببرند . دوستداران طبیعت نیز می توانند ساعت ها در بیرون وقت بگذرانند  و به جستجوی گنج های پنهان در میان برگ ها و گل ها بپردازند . در مکان های صنعتی و خارج از طبیعت نیز می توان با عکاسی ماکرو عکس های صنعتی خیره کننده ای را ثبت کرد .

 مقدمه

با همه فوایدی که عکاسی ماکرو دارد ، در این بین ممکن است برخی از تکنیک ها شما را اذیت کند . قوانین فیزیک در عکاسی ماکرو نقش دارد در حالی که در انواع دیگر عکاسی بی اثر است . دلیل اصلی نوشت این مقاله نیز همین موضوع است . امیدواریم که جنبه های موثرتری از عکاسی ماکرو برای علاقمندان روشن شود .

 بزرگنمایی

عکاسی ماکرو به سایز سوژه شما و سنسورهای دوربینتان بستگی دارد. اگر سوژه شما یک اینچ است و طرح ریزی برای سایز اصلی “life-size” انجام شده ، سنسور دوربین هم باید برای یک اینچ باشد . یک شی که یک اینچ را پر می کند ، نتیجه آن عکس های بیشتر است . وقتی که مطرح شده است که از سوژه با مقیاس اصلی و با سنسور عکاسی شود ، در واقع بزرگنمایی ۱:۱ مد نظر است . اگر که مطرح شود که از سوژه با نصف سایز اصلی آن عکسبرداری شود ، بزرگنمایی در این حالت ۱:۲ است . نتیجه آن عکس های بیشتر است.

با بزرگنمایی ۱:۱۰ یا کمتر ، دیگر عکاسی شما عکاسی ماکرو محسوب نمی شود.

عکاسی ماکرو

فاصله کاری

در واقع فاصله بین دوربین از جلوی لنز شما تا سوژه است . طولانی ترین فاصله کاری ، برای این است که از سوژه دور بمانید . بهترین لنزهای ماکرو ، همان طوری که انتظار دارید ، دارای فاصله کاری زیادی هستند . – یک یا بیشتر – . فاصله کاری با افزایش فاصله کانونی لنز ، افزایش می یابد.

Nikon 200mm f/4 و Canon 180mm f/3.5  دو نمونه از لنزهای ماکرو هستند که فاصله کاری زیادی و به طبع فاصله کانونی بیشتری دارند.

همیشه با افزایش فاصله کاری ، بزرگنمایی شما کاهش می یابد.

برای مثال در بزرگنمایی ۱:۴ ، نیازی نیست که خیلی به سوژه نزدیک شوید ، مانند فاصله ای که برای عکاسی در بزرگنمایی ۱:۱ نیاز است.

فاصله کاری به موردی به نام “حداقل فاصله فکوس” بستگی دارد که فاصله بین سنسور دوربین و سوژه شماست . اگر در تنظیمات دوربین حداقل فاصله فکوس را روی ۱۰ اینچ تنظیم کنیم کامپکت دوربین / لنز روی طول ۸ اینچ قرار میگیرد ، پس فاصله کاری شما ۲ اینچ خواهد بود.

همیشه بهتر است که به دنبال لنزهایی باشید که دارای فاصله کاری زیادی هستند . در این حالت شما به سوژه خیلی نزدیک نمی شوید.

 DSLRها یا Mirrorless

برای عکاسی ماکرو ، هم DSLR و هم Mirrorless ها برای کار عالی هستند.

اگر به دنبال گزینه های بومی کوه هستید ، DSLR ها برای انتخاب های بزرگ و لوازم جانبی آن بسیار مناسب هستند . اگر که از آداپتور استفاده می کنید ، دوربین های Mirrorless کمی بهتر از DSLR ها هستند . هر چند که لنزهای مدل G نیکون بدون حلقه آداپتو هستند ممکن است کمی موقع استفاده اذیت کنند چون شاید نتوانید به خوبی مقادیر دیافراگم را با هم تنظیم کنید . داشتن مانیتو LCD برای تصویر زنده بسیار مفید است چون کمک می کنید تا شما بازخورد واقعی تصویر را در فریم داشته باشید . کوچکترین حرکت دست در عکاسی ماکرو میتواند تغییرات بزرگی را در ترکیب به وجود آورد.

فریم کامل و کراپ سنسور

اگر هدف شما این است که عکس هایی با بیشترین بزرگنمایی ممکن داشته باشید دوربین های فریم کامل بسیار برای عکاسی مناسب هستند . حتی Nikon D810 با ۳۶ مگاپیکسل نمیتواند بزرگنمایی مناسبی به نسبت Nikon D7200 با ۲۴ مگاپیکسل را داشته باشد . دلیل آن ساده است چون پیکسل های D7200 کوچکتر است.

با عکاسی ماکرو ، بیشترین تراکم پیکسل بستگی به بیشترین بزرگنمایی از سوژه دارد . بزرگترین سنسور D810 دارای کمترین پیکسل در هر میلیمتر است نسبت به D7200 ، به غیر اینکه مجموع پیکسل های آن بیشتر است . در بسیاری از ژانرهای عکاسی ، پیکسل های درشت مورد قبول هستند . با عکاسی ماکرو ، کوچکترین پیکسل ها به سمت بزرگنمایی زیاد می روند ، که باز هم به سایز سنسور برمی گردد.

در ابتدا گفته شد که ، دوربین هایی با سنسور بزرگ قطعا مزایای بیشتری دارند . نمایشگرهای وسیع آن ها به فکوس کمک می کند ، به صورت کلی کنترل بیشتری به روی مدل خواهید داشت  و بسیار مهم است اگر عکس هایی که می گیرید دارای بزرگنمایی زیاد نباشند . از دوربین های فریم کامل استفاده کنید که برای کیفیت عکس بسیار مفید هستند.

برای مثال ، شما قطعا نمی خواهید که به یک خرچنگ خیلی نزدیک شوید . چون در هر صورت در تصویر نهایی شما یک خرچنگ حضور دارد . در این شرایط ، سنسور های بزرگ با بیشترین تعداد پیکسل مانند D810 به شما عکس های واقعی تری را نسبت به سنسور کوچکی مانند D7200 می دهد . با این که D7200 پیکسل های بیشتری در هر میلیمتر دارد . پس ، به طور کلی فول فریم های DSLR برای عکاسی ماکرو مناسب ترند.

 

عکاسی ماکروCanon و Nikon

معمولا برای همه نوع عکاسی ، Canon و Nikon ( و بقیه ) از نظر کیفیت بسیار به هم نزدیک هستند . قطعا با هم تفاوت هایی دارند ، اما این تفاوت ها به جریان کاری و نوع استفاده از آن ها بر می گردد که عکاسی ماکرو کمی متفاوت است.

نمی خواهیم خیلی بحث جنجالی داشته باشیم ، اما Canon DSLR بسادگی برای عکاسی ماکرو به خوبی Nikon نیستند . این نکته هیچ امتیازی از دوربین های شگفت انگیز Canon و لنزهای فوق العاده آن که مطمئنا از بندهای دیگر بهترند کم نمی کند . در واقع ، یک دلیل بسیار هست که دوربین های Canon برای عکاسی ماکرو مناسب نیستند.

محاسبات دیافراگم

اگر برای فکوس بیشتر نزدیک شوید ، اتفاقات جالبی برای دیافراگم لنز می افتد . حتی دیافراگم فیزیکی داخل لنز هم دارای سایز ثابتی است ، دیافراگم شروع به کوچک شدن به اندازه ای می کند که شما می خواهید با فکوس به آن نزدیک و نزدیکتر شوید . این اتفاقی است که هرگز برای عکاسی معمولی قابل توجه نیست . این نکته زمانی که افکت ها شروع می شوند تا فوکوس به سایز واقعی برسد قابل مشاهده است . بنابراین ، در بزرگنمایی ۱:۱، دیافراگم لنز می تواند سایز فیزیکی مشابهی را در f/11 داشته باشد . پس ، چه دیافراگمی برای دوربین نیاز است ؟

در واقع ، سایز فیزیکی دیافراگم (f/11 ) یا دیافراگم مدل دیگری مانند (f/22) کدام صحیح است . مهم است که از دیافراگم مناسب اطلاع داشته باشید برای مثال f/22 انتخاب شد . از طرفی ، تنظیمات شما مثلا f/11 ، ISO 100 و سرعت شاتر ۱/۱۰۰ است . نحوه فوکوستان بر روی سوژه را تحت تاثیر قرار می دهد . با مطالعه تنظیمات ضروری دیافراگم روی f/22 قرار می گیرد . طرف دیگر سکه ، دوربین های Canon هستند که سایز فیزیکی دیافراگم آن ها f/11 است و برای استفاده در عکاسی ماکرو بسیار سخت هستند . امکان اینکه از دوربین Canon استفاده کنید هست ، ولی ممکن است که زمان بیشتری ببرد و کمی برای تنظیمات گیج کننده باشد . بخصوص هنگامی که می خواهید بزرگنمایی را برای عکاسی تغییر دهید.

عمق میدان

برای بیشتر عکاسی ها ، فضای عادی برای فکوس جایی بین پنج فوت تا بی نهایت خواهد بود . در این فاصله ، دیافراگم f/11 یا f/8 برای صحنه های عمیق مناسب است . برخی موارد شاید خارج از فکوس باشند ولی باید آن ها را دید و شناسایی کرد . با این حال ، وقتی که به نزدیک لنز ها فکوس می کنید ، کوچکترین ذره در عمق هم دیده می شود . با همان تنظیمات دیافراگم ، عمق میدان ممکن است که چنان کوچک شود که کل سوژه در فکوس کامل قرار بگیرد . در عکاسی ماکرو ، مخصوصا این نکته می تواند بسیار بزرگ شود . این به این معنی است که شما قادر نخواهید بود در یک زمان سر و پهلو را حتی اگر چند میلیمتر فاصله داشته باشند را با هم داشته باشید . عمق میدان باریک منجر به یک مشکل در عکاسی ماکرو می شود و آن هم کم نور بودن است . ابتدا ، در فاصله های نزدیک ، خود دوربین مانع بخشی از نوری می شود که برای سوژه نیاز دارید . همیشه فلش دوربین ممکن است که در زاویه مناسب برای تصویرسازی قرار نداشته باشد.

بنابراین برای اینکه ارتعاشهای ذاتی در عکاسی ماکرو جبران شود ، بهتر است که شما سرعت شاتررا نسبت به حال های معمول بالا ببرید . با اضافه کردن این عوامل دیافراگمتان بینهایت کوچک می شود و به سرعت عکس هایتان را در وسط روز می توانید داشته باشید.

عکاسی ماکرو

فکوس کردن

در بزرگنمایی های بالای عکاسی ماکرو ، مقدار سوژه تان بیشتر از چند میلیمتر نخواهد بود . حتی در f/32 ، حتی لرزش میلیمتری دستان شما نیز اثر گذار است . شما باید عکس ها را در بین نفس ها و ضربان قلبتان شکار کنید ، در غیر این صورت چیزی برای فوکوس نخواهید داشت . حتی سیستم های فکوس اتوماتیک هم در جدیدترین DSLR ها نمی توانند لرزش های دست را جلوگیری کنند . تلاش برای استفاده از هر یک از حالت های اتوماتیک فکوس خسته کننده است . به خصوص برای بزرگنمایی ۱:۱ ، اگر به جای نگه دارنده ها از سه پایه استفاده کنید ، دیگر نیازی به دستورالعمل ها نیست.

قطعا فوکوس دستی در فاصله های ماکر ۱:۱ انجام می شود . زیرا فوکوس های اتوماتیک در هر دوربینی نمی تواند به خوبی حرکات دست را کنترل کند . بسیاری از عکاسان از فوکوس های دستی درست برای عکس های ماکرو استفاده می کنند . آن ها دوربین را به صورت پیوسته ثابت نگه می دارند و در چرخش به راست و چپ تمرکز می کنند و در لحظه مناسب عکس می گیرند . هر چند که فکوس دستی برای عکس های غیر ماکرو نیز بهترین روش است ، اما برای عکس های ماکرو بدون نگه دارنده نمی شود کار کرد . بهترین روش برای کار با نگهدارنده ها تنظیم لنز ماکرو در فاصله فکوس است که معمولا ۱:۱ است و سپس موقعیت حلقه فکوس را ترک می کنند.

برای فوکوس ، به آرامی دوربین را به جلو و عقب حرکت دهید حال یا با چسباندن یا استفاده از مونوپاد ، شاید چند میلیمتر تغییر منظره بهتری را داشته باشد . هر چند این خیلی عالی نیست ، اما %۵۰ برای عکس های ۱:۱ که در آن حشراتی که پرواز می کنند سرعت عکسبرداری بیشتر است . برای بهتر شدن کار از سه پایه استفاده کنید.

ترکیب بندی

بدیهی است که حتی در عکاسی ماکرو نیز یک اصول ترکیب بندی خوشایند مانند عکس های معمولی است . هنوز هم مهم است که وزن ترکیبات داخل فریم متعادل باشد . برای مثال ، شما باید جزئیات فرعی را از فریم حذف کنید همانطور که در نوع های دیگر عکاسی به آن می پردازید . برای عکاس ماکرو شدن و آموزش عکاسی ماکرو ، بسیاری از جوانب برای ترکیب بندی هست که بیشتر از آنچه که بنظر می رسند ، برجسته اند . مانند: پس زمینه ، زوایا ، رنگ ها و نحوه نمایش سوژه  که در این مقاله برای  آموزش عکاسی ماکرو  به شما آموختیم .

شما میتوانید ادامه عکاسی ماکرو را در صفحه “چگونه عکس ماکرو بگیریم” بخوانید.

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

ارتباط از طریق واتس اپ
ارسال