آموزش جامع فیلمبرداری بخش اول

 

مقدمه آموزش جامع فیلمبرداری بخش اول

فیلمبرداری یکی ازحرفه هایی است که بسیار پیچیده ،فنی و توام با هنر است. امروزه دوربینهای دیجیتالی به مدد تکنولوژی های روز کار را بسیار آسان کرده است. فقط کافی است دوربین را روشن کرده و دگمه استارت را بزنیم.  همه چیز به طور اتوماتیک تنظیم شده و تصویر روشن و واضحی را در روی نوار ویدیویی یا هارد دوربین ضبط خواهد کرد.

هر چند که اگر برای اولین بار فیلمبرداری کنید ، هیجان زده خواهید شد.  زیرا ثبت لحظات مهم و مورد نظر شما و بازبینی آنها احساس شور و شعف درشما ایجاد خواهد کرد.

اما پس ازمدتی هیجانات اولیه فروکش کرده و واقع بینانه تربه تصاویر نگاه خواهید کرد  دراین هنگام است که تصاویر شما چندان برایتان خوشایند نخواهدبود. یک فرق بزرگی را با فیلمهایی که در تلویزیون و سینمامی بینید احساس خواهید کرد.

اگر آدم منصفی باشید قبول خواهید کرد که فیلمبرداری کارش فقط روشن و خاموش کردن دوربین نیست بلکه کاری است پیچیده ، فنی و حرفه ای است که اگر با همدیگر تلفیق شوند چیزی خلق خواهد کردکه اسم آن هنر فیلمبرداری است و صاحب آن حرفه را فیلمبردار ( فیلمبردار دوربین ویدیویی را تصویربردار مینامندکه به غلط ما نیز فیلمبردار می گوییم )

از چه چیزی فیلم بگیریم؟

اگر از آن دسته هستید که منتظر یک اتفاق خاص هستید تا دوربین خود را روشن کنید، مطمئن باشید انتظار برای وقت تلف کردن است. این شما نیستید که سوژه ای را به وجود می آورید. جریان زندگی در ” سوژه ” یافتن یک خانه ، محل کار ، در خیابان یا در ماشین، همه و همه موضوع و سوژه هستند.

همه چیز سوژه است، بستگی به نوع نگاه شما دارد. روزمره ترین اتفاق ها، وقتی با عینک دیگری دیده شوند ، جالب و دیدنی می شوند. مهم تر از سوژه و موضوع ، شیوه ی پرداخته شدن به آن است. همواره مطمئن باشید هزاران چشم منتظرند تا آنچه که می بینید را، با آنها قسمت کنید.

 تکراری ترین و ساده ترین نکات، با روایت شخصی شما جان می گیرند و متفاوت می شوند:

• فرض کنید شب عید است. در روزنامه خوانده اید که کالاهای اساسی عید گران شده اند .
• در خیابان اصلی شهر متوجه می شوید که ترافیک مانند سال های گذشته نیست و در مقایسه با
  سال های کاسته شده است ” ترافیک شب عید ” گذشته از حجم . در افکار خود بین خبر روزنامه و
  کاهش تراکم ترافیک نسبت به سال های قبل ارتباط برقرار می کنید. چرا این ارتباط را با دیگران در میان نگذارید؟
  کافی است دوربین خود را روشن کنید و با نشان دادن ترافیک خیابان و خواندن مطلب روزنامه، نظرتان را با مخاطب ویدیوتان در میان بگذارید .
• وقتی در زمستان از تهران به شمال شهر نگاه می کنید، کوه ها را پوشیده از برف می بینید.
  در همین زمستان، گذر شما و دوستانتان به جاده های شمالی کشور، مثلا جاده چالوس، می افتد.
  هر چقدر در راه پیش می روید، از برفی که از مرکز تهران بر قله های البرز می دیدید خبری نیست.
  دوربین را روشن میکنید:  ” اگر از پشت پنجره خونتون، کوه ها رو نگاه می کنید و می بینید که برفیه… بدونید
  که دارین گول می خورید. من الان درست در دل کوه هستم و ایناها… همه چیز خشکه خشکه… ” به نظرتان همین روایت ساده هست
  یک گزارش جالب نیست؟ مطمئن باشید که هست.
• تحولات در کشورهای عربی ، نقل محافل شده است. در پارک نشسته اید و وارد گفتگوی جمعی می شوید
  که مشغول بحث هستند. نظراتشان برایتان جالب است و جای دیگری آن را نشنیده اید. بعد از تمام شدن گفتگو می خواهید
  آن را با بقیه در میان بگذارید. دوربین موبایلتان را روشن می کنید، در پارک راه می روید و ضمن نشان دادن پارک، روی تصاویر صحبت می کنید
  و از خلاصه گفتگوها با آن جمع تعریف می کنید.

آموزش جامع فیلمبرداری

” سوژه ها ” عجیب و غریب نیستند. دغدغه های روزمره عمیق ترین سوژه برای پرداختن هستند. ساده ترین نکته ، روزمره ترین ” غرها ” ، گفتگوهای روزمره و زودگذر در دانشگاه، پارک یا تاکسی،  جدیدترین تب و تاب ها و…  می توانند سوژه یک گزارش ویدیویی شهروندان خبرنگار باشند. مهم نیست از چه فیلم می گیرید، مهم این است که بدانید که این نگاه شماست که موضوعات را جذاب می کند.

مهم این است که بدانید هر چه که با دوربین تان ثبت می کنید برای بینندگانی که در محل حاضر نبودند جذاب و جالب است. مهم این است که بدانید محصول کارتان هر چه باشد، حتما بیننده خود را پیدا می کند. آنچه که به عنوان نمونه در بالا آورده شد، هسته ی گزارش از موضوعات روزمره و پیش و پا افتاده است.

به همین سادگی گزارشی اولیه ساخته شد. در درس های بعدی یاد خواهیم گرفت که چگونه گزارش اولیه را به یک گزارش پخته تر تبدیل کنیم . با پروراندن روحیه کنجکاو، پرسشگر و خلاق، ناخودآگاه همیشه آماده هستید تا از ساده ترین موضوعات ” سوژه “، بیافرینید. آنوقت است  که راضی نمی شوید حتی یک لحظه دوربینتان را (از دوربین گوشی تلفن همراه »  « تا دوربین های حرفه ای تر) زمین بگذارید.  اولین تاثیر چنین عادتی این است که در صورت رخداد ناگهانی حادثهای پیش رویتان، همیشه وسیله ثبت و ضبط کردنش را با خود به همراه دارید، ارزشش را می دانید و آن را ثبت می کنید.

با چه فیلم بگیریم؟

” مطمئن ترین پاسخ به این پرسش است !” همه چیز .

مهم به تصویر کشیدن ” ایده ای ” است که در ذهن تان شکل گرفته. فرقی نمی کند با دوربین گوشی تلفن همراه تان فیلم می گیرید یا با حرفه ای ترین دوربین ها. اهمیت با محصولی است که در جا تولید می کنید. چنین رویکردی باعث می شود تا تعداد محصولاتتان زیاد بشود و فاصله ی “تراوش ایده در ذهن”  یا  “روی دادن یک حادثه” و “به تصویر کشیده شدنش” ،  بسیار کوتاه باشد.

چنین طرز تفکری یک سود دیگر هم دارد: پس از مدتی وقتی مطمئن می شوید از هر “چیزی”می توانید سوژه ای برای به تصویر کشیدن پیدا کنید، نا خودآگاه به سمت ” همواره حرفه ای تر بودن ” پیش می روید. این روند باعث می شود  تا پس از مدتی همواره آماده ی فیلمبرداری باشید و همیشه بهترین و کاربردی ترین وسیله را همراه داشته باشید .

گاهی اتفاقات چنان غیر منتظره روی می دهند که فرصت برنامه ریزی قبلی ندارید. خودتان کدام را ترجیح می دهید: چون دوربین حرفه ای ندارید، سوژه یا اتفاق را از دست بدهید یا روایت گر اتفاقی باشید که دوربین شما تنها شاهد آن است؟

 

 

نکته قابل تامل تر اینجاست که همیشه همراه داشتن دوربین حرفه ای حسن به شمار نمی آید.

گاهی یک دوربین کوچک یا دوربین موبایل، بهتر از یک دوربین حرفه ای می تواند حقایق و ایده ها را ثبت کند.  برای دوربین های حرفه ای سخت تر است تا ایده ای را در جا ثبت کنند (مثلا شاید بیش از نیم ساعت زمان ببرد تا یک دوربین حرفهای، نصب و آماده ی فیلمبرداری از یک صحنه شود)  اما دوربین های غیرحرفه ای تر ( مانند دوربین موبایل یا دوربین های کوچک عکاسی ) بسیار سریع تر آماده فیلمبرداری  و ثبت و ضبط می شوند (فاصله ی اراده برای فیلمبرداری تا شروع آن فقط فشار یک دکمه است).

اگر از یک فیلمبردار حرفه ای حسن یک دوربین غیرحرفهای را سوال کنید، این پاسخ را می شنوید: عملکرد دوربین های غیرحرفه ای به عملکرد چشم نزدیک تر است، یعنی تصاویر روزمره و واقعی تری که رویت می کنند بیشتر از دوربین های حرفه ای است که در بیشتر موارد مجبور هستی برای تصویربرداری با آنها، تدارک ببینی.

دوربینی تهیه کنید که حداقل:

• به فرمت های رایج، تصویر را ضبط کنند. حداقل کیفیت مطلوب را فایل هایی با فرمت MP4 دارند.
•  این فایل ها در عین با کیفیت بودن، کم حجم هستند، به سرعت منتقل می شوند و روی اکثر پخش کننده ها نیز پخش می شوند .
• کیفیت ضبط صدای مناسب داشته باشد. معمولا دوربین هایی که حداقل کیفیت خروجی شان حداقل MP4 است، کیفیت خوب ضبط صدا بر روی تصاویر را دارند (بعضی گوشی های قدیمی تر با کیفیت ۳ GP تصاویر را ضبط می کنند که چندان مطلوب نیست)
• انتقال تصاویر از آنها به کامپیوتر یا مستقیم بر روی اینترنت آسان باشد . دوربین ها یا گوشی های تلفن دوربین داری که با کابل های نامتعارف به کامپیوتر متصل می شوند، معمولا دردسرساز هستند. رایج ترین اتصال، USB است که همه جا در دسترس است .
• قابل حمل و حتی مخفی کردن باشند. مثلا در مواردی خاص (مانند اعتراض های خیابانی) گوشی های تلفن همراه کاراتر هستند. چون در صورت لزوم، پوشش و توجیه کافی برای حمل شدنشان وجود دارد زیرا دلیل به همراه داشتن یک تلفن همراه قابل توجیه تر از مثلا یک دوربین عکاسی است؛ تلفن همراه، برای حمل شدن است.

بخش دوم آموزش فیلمبرداری….