سینمای هند

از آنجا که تلویزیون همچون یک رسانه ی عمومی تا سال های اخیر پایگاهی در هند نداشته است ، 

سینما همچنان محبوب ترین قالب سرگرمی مردم هند باقی ماند . در اواسط دهه ی ۱۹۹۰ ۹) تعداد تماشاگران فیلم در هند

 ( با جمعیت نهصد میلیونی ) را به طور متوسط هفته ای صد میلیون نفر تخمین می زدند ، و از سال ۱۹۷۱ سینمای هند

 پر تولیدترین سینمای جهان ، یعنی معادل یک چهارم تولید کل جهان را در اختیار داشت . 

مرکز صنعتی فیلم هند دهمین صنعت عمده ی کشور بمبئی یا بالیوود برای فیلم های هندی زبان بالغ بر ۲۵ درصد تولید کل کشور است

 و مقداری تسهیلات تولیدی دیگری نیز در کلکته برای فیلم های بنگالی زبان و مدرش برای فیلم هایی به زبان تامیل ، کانادا و تلوگو دارد .

سالانه بین هشتصد تا نهصد فیلم سینمایی به بیش از شانزده زبان مختلف در هند تولید می شود .

نود درصد این فیلم ها صرفا موزیکال های سنتی و رومانس های اساطیری هستند که برای تماشاگران غالبا بی سواد و فقیر محلی ساخته می شود .

بازار مهم صادرات فیلم هندی کشورهای اندونزی ، مالزی و انگلستان است .

این فیلم ها از یک فرمول معین متشکل از یک ستاره شش آواز و سه رقص پیگیری می کنند که معمولا سه ساعته هستند 

و در آن ها از رنگ های پر زرق و برق استفاده می شود .

صنعت فیلم هند امروز در سلطه ی سیستم ستاره سازی ، مشابه با سال های اولیه ی هالییود قرار دارد

 و کیفیت سینمایی آن ها برای تهیه کنندگان و یا تماشاگران بیسواد اهمیت چندانی ندارد .

به رغم آنچه ذکر شد کشور هند توانسته در چند دهه ی گذشته تعدادی فیلمساز برجسته و با استعداد عرضه کند

 و حداقل ساتیا جیت رای یکی از آن هاست که از شهرت جهانی بر خوردار است .

ساختار صنعت فیلم های تجاری متعارف هند تنها صنعت فیلم در جهان که زیر سلطه ی استعمار رشد کرده ،که در واقع با پیدایش صدا به وجود می آمد .

تماشاگران صامت هندی را صد ها هزار هندی ، بمبئی و سیلانی تشکیل می دادند که با زبان های مختلف آشنایی داشتند 

اما با معرفی صدای تولید فیلم ابتدا مجبور بود به گروه های مختلف زبانی تقسیم شود و تعداد این گروه ها تنها در هندوستان به بیست و شش زبان می رسد .

حتی اکثربیت بازار فیلم هندی زبان با جمعیتی صد وچهل میلیونی ، حداقل از سه لهجه تشکلیل می شد .

لذا طبیعی بود که در چنین شرایطی نخستین فیلم های ناطق ، از جمله درام موزیکال هندی ، عالم آرا صنعت فیلم هند را به آشوب بکشاند .

اما بعکس این فیلم موفقیت بزرگی به دست آورد مانند همه ی فیلم های اولیه ی هندی و رونق بی سابقه ای را بشارت داد

علت این موفقیت ریشه ی عمیقی در فرهنگ هند دارد .

صدا موجب احیای درام موسیقیایی گسترده هند مربوط به سده نوزدهم شد ، درامی کاملا ادبی ، سراسر گفت و گو ، سراسر آواز و سراسر رقص .

احیای این غالب در پرده سینما به رغم وجود موانع زبانی بین سال های ۱۹۳۱ و ۱۹۳۲ نقش عمده ای در پذیرش فیلم ناطق هندی ایفا کرد .

اگرچه غالب فیلم های ناطق هندی برای مصرف داخلی تهیه می شدند و در واقع جای اجرای زنده ی موسیقی و نمایش را پر می کردند 

، با این حال صنعت فیلم هند با ناطق شده خود به پدیده ی نیرومند بدل شد .

در سال ۱۹۳۱ بیست و هشت فیلم ساخته شد که بیست و سه تای آن ها هندی ، سه تا بنگالی ، یکی تامیلی و یکی تلوگویی 

و در سال ۱۹۳۵ این رقم به دویست و سی فیلم به ده زبان مختلف صعود کرد .

اشاعه ی صدا در هند ، مانند ایالات متحده ، موجب استحکام سیستم استودیوهایی شد که قبلا تاسیس شده بودند .

اما جنگ جهانی دوم تولیدهای مستقلی را به همراه آورد و تهیه کنندگان در واقع پول های بازار سیاه را به کار انداختند .

 با پایان جنگ غالب استودیوهای بزرگ ورشکست شدند .

اکثریت قریب به اتفاق آن ها فیلم های موردی تولید می کردند .

اما پس از اعلام استقلال هند در سال ۱۹۴۷ و با انتشار معیارهای ممیزی صنعت فیلم به شکلی روز افزون تحت نظارت دولت در آمد 

و تولید مستقل در دستور کار قرار گرفت .

با ورود رنگ هیجان شدیدی بر تولید فیلم های مجلل و اساطیری حاکم شد .

زیرا این هر دو گونه با تکنولوژی جدید همخوانی داشت .

محبوب ترین این گونه فیلم های پرهزینه را راج کاپور در سال ۱۹۲۴ تا ۱۹۸۸ ساخت .

در همین دوره بود که راج کاپور به کارگردانی و تهیه کنندگی پر طرفدار و محبوبی بدل شد

و با آن که غالب فیلم هایش را آثار رومانتیک مردم پسند تشکیل می دادند ،

در عین حال در دهه ی ۱۹۵۰ فیلم هایی با مباحث اجتماعی را از نظر دور نمی داشت ، از جمله در فیلم های آواره که در سال ۱۹۵۱ ساخته شد .

اما فیمسازی که در دهه ی ۱۹۵۰ توجه جهان را به سینمای هند جلب کرد و هنوز در سینمای جهان صاحب اعتبار است ، ساتیاجیت رای در ۱۹۲۱سال تا ۱۹۹۲ سال نام داشت .